biricikler...

çocuğun büyümesi istenmediği için anne babasının ufak çocuğudur insan hep... geçen gün iremi düşündüm de,okula gidecek 2 sene sonra.. yani benim minik kuşum, tatlı meleğim okulla başlayan hayat hengamesinin içine girecek... girmese halbuki hep böyle kalsa, "teeze sen şimdi benim arkadaşımmışsın.."sen şimdi hastaymışsın,ben doktormuşum.." lu cümleler kursa, sırf şımarıklığından saçma sapan birşey için ağlamaklık yapsa, boyundan büyük laflar etse..etse ama hiç büyümese...
ne tuhaf hissedecek kimbilir, okuldaki ilk günlerinde,senelerinde... ilk başta hoşuna gidcek, değişiklik olacak... sonra, yarışmalar, koşturmacalar... benim biriciğime çelme atacak belki birisi, hiç bilmediği bir "dövüş"ün önce seyircisi sonra oyuncusu olacak.... biz ona sevmeyi,paylaşmayı öğretirken şaşıracak olan bitenlere... ya da şaşırmayıp ayak mı uyduracak,miniciğim... güçlü olmak,kendini yedirmemek uğruna yiyecek mi başkalarını... bile,isteye can mı yakacak...
gitmeseniz okula..hep böyle kalsanız.. gerçi siz ne olursanız olun benim iremim ve keremim olcaksınız..yazmışım 03/02/2006'da...öyle bir ruh halim varmış demek...
irem ilk koşturmaca için ilk adımını attı.. "seyreltik okul provası" şeklinde,anaokuluna gidiyor..dün başladı, haftanın birkaç günü gidecek... hoşuna da gitmiş keratanın...değişik arkadaşlar, oyunlar vs... neyse iyi olsun, mutlu olsun da...
tuhaf bişi, zor bişi çocuk sahibi olmak..sağlam yürek ister sanırım..her anlamda sağlamlık hatta...